Οι αρτηρίες μεταφέρουν οξυγονωμένο και πλούσιο σε θρεπτικές ουσίες αίμα από την καρδιά στα υπόλοιπα όργανα. Από εκεί, οι φλέβες μεταφέρουν το αίμα στους πνεύμονες, όπου ξαναγεμίζει με οξυγόνο και επιστρέφει στην καρδιά. 

Περιφερική αγγειοπάθεια ονομάζεται κάθε νόσος των αγγείων του κυκλοφορικού συστήματος, εκτός των στεφανιαίων αγγείων.

Αν και ο όρος περιλαμβάνει όλα τα αγγεία, συνήθως αναφέρεται ως συνώνυμο της περιφερικής αρτηριοπάθειας, η οποία οφείλεται σε αθηρωμάτωση των αρτηριών και είναι η πιο συχνή πάθηση των περιφερικών αγγείων.

 

Η διαβητική αγγειοπάθεια, είναι η νόσος που δυσχεραίνει την κυκλοφορία του αίματος στα πόδια. Σε αντίθεση με τη νευροπάθεια, τα πόδια είναι κρύα και μοιάζουν μελανιασμένα εξαιτίας της κυκλοφορικής διαταραχής. 

Το δέρμα έχει υποστεί μόνιμη λέπτυνση. Άλλη μία διαφορά σε σχέση με τη νευροπάθεια είναι ότι, σε αυτήν την περίπτωση, ο πόνος γίνεται έντονα αντιληπτός, ακόμη και όταν πρόκειται για έναν ελαφρύ τραυματισμό. 

Οι ασθενείς αισθάνονται συχνά πόνο στις γάμπες όταν περπατούν. Όσοι διαβητικοί έχουν προσβληθεί από την αγγειοπάθεια υποφέρουν συχνά από μυκητιασικές λοιμώξεις του δέρματος των ποδιών  (δερματομυκητίαση) ή

των νυχιών (ονυχομυκητίαση) λόγω αυξημένης τάσης στη μόλυνση και ανεπάρκειας του ανοσοποιητικού συστήματος.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η επούλωση των πληγών είναι εξαιρετικά δύσκολη ενώ λόγω και της κακής κυκλοφορίας αίματος μπορεί να προκληθούν μέχρι και γάγγραινες τροφικές. 

 

Στην κλινική εξέταση δεν είναι σπάνια η διαπίστωση γάγγραινας στα δάκτυλα των ποδιών σε άτομα με διαβήτη, η οποία δεν είχε γίνει αντιληπτή από τους πάσχοντες.

 

Τονίζεται ότι τα άτομα με διαβήτη μπορεί να εμφανίσουν έλκη μόνο όταν υπάρχει βλάβη των νεύρων ή / και των αρτηριών και ότι δεν κινδυνεύουν όλα τα άτομα με διαβήτη να εμφανίσουν βλάβες στα πόδια. 

 

Γενικά, στο σύνδρομο διαβητικού ποδιού συναντάται ένας συνδυασμός νευροπάθειας και αγγειοπάθειας.